Mijn eerste triatlon

750 meter zwemmen, 20 km wielrennen en 5 km hardlopen in 01:24:34

Een zwemmer ben ik nooit geweest en vanwege een kuitblessure had ik al ruim een jaar niet kunnen hardlopen. Toch werd ik als ‘Ironfan’ van mijn vriend in het afgelopen jaar besmet met het triatlonvirus. Hoewel ik objectief gezien misschien niet de beste kansen had, besloot ik dat ik het ook eens wilde proberen. Al was het alleen maar om de andere kant van zo’n wedstrijd eens mee te maken.

Toen we bij het parcours aankwamen, vond mijn ijzeren wederhelft het allemaal wel meevallen. “Maak je niet druk, dit wordt een eitje. Ik heb deze afstand ácht keer gedaan!” Met een hele Ironman als referentiekader, leek mijn sprint triatlon inderdaad net kleutergym. Zo voelde het echter niet bepaald terwijl ik naar de boeien keek die honderden meters verderop in het water deinden.

“Maak je niet druk, dit wordt een eitje. Ik heb deze afstand ácht keer gedaan!”

Gelukkig kwam mijn zelfvertrouwen vlak voor de start een beetje terug. Ik dobberde in het water met maar één doel: genoeg energie overhouden om straks goed te kunnen fietsen. M’n gehuurde wetsuit voelde als een veilig harnas en het water was kalm. Ik wist van mijn keren als toeschouwer dat het wateroppervlak zo ging veranderen in een ware wasmachine, maar probeerde rustig te blijven. Ik besloot zelfs van de achterste rij iets naar voren te zwemmen. Er was toch vast wel íemand die langzamer zwom dan ik?

Plotseling klonk het startschot en kwam iedereen in beweging. Ik was op weg naar de finish van mijn eerste triatlon.

Nadat de snelle mensen afstand hadden genomen en ik van de eerste schrik bekomen was, zwom ik een paar slagen borstcrawl. Vier om precies te zijn. Ik was meteen buiten adem en gedesoriënteerd en gaf het al snel op. De drie borstcrawllessen die ik recentelijk had gehad, waren niet genoeg om m’n mannetje te staan in dit geweld.

Al snel ontdekte ik verbaasd dat ik de mensen die voor en naast me zwommen, best kon bijhouden. Bij de eerste boei kreeg ik wat duwtjes en schoppen onder water, maar ik kreeg geen water binnen. Daarna werd het rustiger, maar de volgende boei leek echt eindeloos ver weg. Ik besloot in de stroom van een jongen te gaan zwemmen die soepel borstcrawl zwom en nam zijn tempo over. M’n ademhaling werd rustiger en m’n spieren ontspanden zich. Dit kon ik prima volhouden!

Af en toe keek ik opzij om te kijken of ik een kano zag. Die houdt immers de mensen in de gaten die achteraan zwemmen, voor het geval ze uit het water gevist moeten worden. Het groepje mensen wat op hetzelfde tempo zwom, dunde ondertussen steeds verder uit. Ik vroeg me af of er nog wel iemand achter me zwom. Aangekomen bij de volgende boei kon ik het niet laten om even achterom te kijken. Er zwommen minstens vijftig mensen. Was de volgende groep zó snel na ons gestart?

Opeens zag ik het punt waar ik uit het water moest al. Ik liet wat extra water in m’n wetsuit lopen en voelde de grond onder m’n voeten. In een flits zag ik m’n vader en hoorde ik gejoel. Waar was m’n fiets? Nadat ik de verkeerde rij in was gelopen, zag ik ‘m alsnog. M’n wetsuit ging verrassend soepel uit en ik begon het geoefende riedeltje in m’n hoofd af te spelen. Shirt aan, startnummer vast, voeten drogen, sokken aan, schoenen aan. Ik kreeg m’n fietshandschoenen bijna niet aan doordat m’n handen trilden. Helm vastklikken, bril op en met m’n fiets aan de hand rennen naar de uitgang.

De opluchting kwam toen ik op de fiets zat. Het zwemmen was achter de rug en mijn beste onderdeel was begonnen! Het voelde alsof ik zweefde: ik fietste 38 kilometer per uur en m’n benen voelden licht. Bij de eerste bocht kwam ik tot het besef dat ik dit tempo geen vier rondes ging volhouden. Het smalle paadje deed me afremmen tot 20 kilometer per uur en toen ik ging staan om weer tempo te maken, voelde ik de verzuring in m’n bovenbenen.

Toch was de eerste ronde zó voorbij. In de drie die volgden, bleef ik tempo maken op de lange stukken en de pijn negeren na de bochten. Vlak voor me reed iemand tegen de stoeprand. Hij ging onderuit. Iets verderop lag een bidon midden op het pad. Nog een stukje verder fietste plotseling iemand tegen de richting in. Ik kon ‘m maar net ontwijken. Maar ik genoot. Van de zon, van de energy boost die ik kreeg als ik iemand inhaalde, van de snelheid.

Want het ging hard. Een vrouw op een tijdritfiets haalde me in, maar zakte daarna weer terug in tempo. Ik bleef dezelfde mensen inhalen en werd op mijn beurt weer door hen ingehaald. Ik fietste een aantal minuten achter de scooter van de jury die me er niet langs liet op het smalle pad, waarbij ik probeerde een paar meter afstand te houden. No way dat ik beschuldigd zou worden van stayeren.

M’n kilometerteller gaf aan dat ik bijna bij de 20 kilometer was: tijd om de wisselzone op te zoeken. Ik sprong van m’n fiets en had, al rennend, opnieuw moeite om m’n plekje terug te vinden. Gelukkig ging alles daar soepel: fiets ophangen, helm af, schoenen wisselen en gáán! Bij de uitgang van de wisselzone riep ik vol adrenaline ’33 gemiddeld!’ naar m’n vriend, die me een high five gaf.

Van tevoren had ik drie keer een koppeltraining fietsen-lopen gedaan. Geen enkele keer hield ik het vijf kilometer vol zonder misselijk te worden. Geen enkele keer had ik van tevoren zo hard gefietst, en überhaupt niet gezwommen.

Tijd voor een gelletje. Ik moest er even voor stoppen met rennen want ik kreeg het goedje nauwelijks uit de verpakking geduwd. M’n vingers plakten, de stroperigheid maakte m’n mond droog. Ik werd ingehaald en besloot aan te haken. Te laat zag ik de drinkpost, waar een vrijwilliger zich net van me af draaide om een nieuw bekertje te pakken. Nóg een kilometer zonder drinken.

M’n ouders, schoonouders en vriend stonden verspreid over het parcours en deden alles om me op te beuren. Ik hoorde m’n moeder vrijwel het hele parcours joelen. M’n vriend rende stukjes met me mee terwijl ik zuchtend riep dat ik niet meer kon. Toen ze even uit het oog waren verdwenen, wandelde ik opnieuw een aantal meters.

Daarna ging het beter. Ik vond m’n ritme en m’n benen werden lichter. Het gelletje begon z’n werk te doen en ik kreeg iets te drinken. Ik bedankte wat onbekenden die me bemoedigend toespraken en juichte samen met degene die naast me liep omdat de eerste vrouw was gefinisht. M’n schoonmoeder wuifde precies op tijd met een spandoek zodat ik kon lezen wat erop stond. “You can do it, you’re almost there”. Met een glimlach dacht ik terug aan de Ironman in Barcelona, waar ik dit halverwege al stond te roepen naar mensen die nog zeker twee uur onderweg waren.

Opeens was ik de tel kwijt. Was dit nou ronde vier of vijf? In lichte paniek vroeg ik het mijn vader, die geen idee had. Een paar honderd meter verderop zag ik m’n moeder, maar ook zij wist het niet. Van de spanning riep ik “Je kunt toch téllen!” naar m’n vriend, die het ook niet bleek te weten.

Vlak voor de splitsing naar de finish, riep hij dat ik nog een ronde moest. Er was nog bijna niemand gefinisht. Nóg een kilometer?! Ik vervloekte mezelf. Hoezo kon ik opeens niet meer tot vijf tellen? M’n hele lijf tintelde, ik hijgde en werd draaierig. Het respect voor de mensen die het achtvoudige van deze afstand kunnen, groeide met elke stap.

De laatste meters voor de finish lukte het me nog iets te versnellen. In een flits zag ik de klok op 1 uur en 24 minuten staan. Ik finishte ruim een kwartier eerder dan ik had verwacht. De jongen die m’n medaille omhing, kreeg spontaan een knuffel. De vermoeidheid was in één klap weg. I did it, en hóe!

M’n vriend was echter ‘best moe van het aanmoedigen’. Ik kon alleen nog maar lachen. “Moet je voorstellen schat, ik deed het acht keer zo lang!”